“We hebben de jaren tien vrij genomen. De jaren twintig worden weer voor ons”, sprak zanger Julian Casablancas. En inderdaad, het heeft even geduurd voordat de Amerikaanse rockband The Strokes nieuwe muziek uitbracht, maar hier is dan eindelijk het nieuwe album The New Abnormal.
Voor veel bands is een langere pauze een goed excuus om een ‘nieuw geluid’ te introduceren, om extra op te vallen binnen de industrie. Dat heeft The Strokes enigszins ook gedaan, door onder andere invloeden van synthesizers en moderne popmuziek toe te voegen aan hun indierock-repertoire. Het album opent met The Adults Are Talking, een track die goed aansluit bij eerder werk. Het is echter meer een aftreksel van eerder werk dan dat het echt vernieuwend is. Eerlijk is eerlijk, dat is vooral de lengte van het nummer kwalijk te nemen. De opbouw is namelijk perfect. De dominerende baslijn, die niet gaat vervelen, gaat via een korte drumsolo over in een refrein waarin echt de essentie van The Strokes te vinden is. In de bridge laat Casablancas nog wat hoge uithalen horen. Dit had wel wat langer gemogen, want het is juist leuk om zijn stemgeluid een keer op een hele andere manier te ervaren.
Selfless wordt volledig gedomineerd door synthesizers, die steeds dezelfde melodie herhalen. Na het eerste couplet lijkt er een opbouw te komen naar het refrein, maar niets in minder waar. Het leidt tot een frustrerende anticlimax. Het wordt nog verwarrender als na het refrein een minuut lang instrumentaal gespeeld wordt. Eerst een lange, ontzettend trage gitaarsolo die wordt afgelost door (alweer) dezelfde melodie. Selfless heeft veel potentie en was een toffe track geweest als het twee keer zo snel gespeeld zou worden en het volume van de synthesizer omlaag was geknald.
De eerste paar seconden zijn een verschrikking, maar daarna is Brooklyn Bridge To Chorus een ontzettend tof nummer. Het heeft een 80’s-achtige sfeer waarin de synthesizer en elektrische gitaar domineren. Alles hierin komt perfect samen: de gitaar, drums en zang zijn erg goed op elkaar ingesteld. Dat The Strokes-geluid waarvan je niet eens wist dat je het miste, komt in Brooklyn Bridge To Chorus perfect naar voren. Het enige wat het af zou maken zou (alweer) het weghalen van de synthesizer zijn. Een nummer met lekker veel gebrek aan synthesizer is Bad Decisions. De single is zonder twijfel het sterkste nummer van het album. Vooral het gitaarrifje werkt aanstekelijk op je humeur. Gewoon fijne indierock, niks meer, niks minder.
Een nummer dat geen indierock is, maar toch ontzettend goed klinkt is Eternal Summer. Het kan zo op de radio gedraaid worden, want het is geen rock zoals we van The Strokes gewend zijn. Vooral de beat domineert op de track. Zonder het karakter van de band te verliezen, hebben The Strokes een vernieuwende track gemaakt waarin zelfs de synthesizer een goede rol speelt.
At The Door is het minste nummer van het hele album. Het klinkt alsof een klein kind net geleerd heeft hoe je akkoorden aanslaat op een synthesizer en niet kan ophouden met de knoppen indrukken. Nog erger, het begin doet direct denken aan het nummer DJ Got Us Fallin’ In Love van Usher, een vergelijking die een rockband niet graag zou willen maken. De tekst is nauwelijks te volgen door de synthesizerakkoorden die er steeds doorheen jengelen.
The New Abnormal is over het algemeen aardig uit de verf gekomen. De band heeft weliswaar niet voor een knallende comeback gezorgd, maar heeft wel kunnen experimenteren met nieuwe stijlen. Hopelijk heeft The Strokes hiervan geleerd wat wel en niet werkt, zodat de twenties inderdaad hét decennium van de band worden.
