Als je een eerbetoon maakt aan een overleden artiest door zestien van zijn nummers te coveren, doe je er dan goed aan om het beter of slechter te doen? Beter suggereert immers dat de overleden artiest niet alles eruit heeft gehaald. Dus wat nou eerbetoon? Maar is een slechtere uitvoering niet respectloos richting het originele werk? Het maakt dat Trijntje Oosterhuis, Xander Vrienten en het Residentie Orkest zichzelf bepaald geen makkelijke opdracht hebben gegeven voor Trijntje zingt Vrienten met Vrienten.
Oosterhuis en Xander (zoon van de vorig jaar overleden Henny) Vrienten maakten de keuze om voor een hommage aan de Doe Maar-zanger – een idee dat overigens al ontstond voor zijn dood en waaraan hij zijn zegen gaf – enkel te putten uit zijn solowerk van de voorbije tien jaar, zijn laatste drie platen. Geen plaats dus voor eigen interpretaties van hits als De Bom, Is Dit Alles of Als Je Wint. De enige uitzondering is Melk en Honing dat Vrienten speciaal voor Oosterhuis schreef. Het is een mooie zoektocht naar warmte, naar iemand om je veilig bij te voelen.
Hoewel het nergens staat vermeld, krijg je bij vlagen de indruk dat Trijntje zingt Vrienten met Vrienten live opgenomen is. Zeker op de eerste liedjes wil Oosterhuis ineens nog wel eens ver weg klinken. Dat geeft de plaat wel iets puurs en unieks mee. Het grote probleem is dat Oosterhuis een uitstekende zangeres is, maar een stuk minder veelzijdig dan Vrienten. Wat geen schande is, alleen aan veel van de nummers voelt haar toevoeging als een herhaling van zetten. Overigens zingt Vrienten junior betrekkelijk weinig mee op de voorgrond voor een album dat Trijntje zingt Vrienten met Vrienten heet.
Het Residentie Orkest zorgt op zijn beurt regelmatig voor extra snufjes aan de songs, maar had voor je gevoel iets meer zijn rol mogen opeisen tijdens het maken van de muziek. Want vaak wordt de rol beperkt gehouden tot de strijkers. Mug In De Klamboe is zo’n moment dat alles wel goed valt. Oosterhuis laat horen geweldig uit de voeten te kunnen in de jazz, terwijl elke toon van het orkest raak is.
Verder is Trijntje zingt Vrienten met Vrienten vooral een lekker luisteralbum, waarop de tweede helft iets beter bevalt dan de eerste. De Een Is de Ander Niet, Het Gaat Niet Beter Worden en Vrij vertellen veel beter hun verhaal dan bijvoorbeeld Even Leven en Tevreden.
Eigenlijk vervult Trijntje zingt Vrienten met Vrienten zijn rol perfect. Het zet op één moment – Mug In De Klamboe – na, nooit het originele werk in de schaduw. Toch doet het ook nergens afbreuk aan het oeuvre van Vrienten. Het had alleen iets gewaagder gemogen, met iets meer karakter. Zoals de vermaarde Vrienten dat zelf in overvloed had.
