Varsity – Fine Forever

Waardering

5

6

Het derde album van een band is vaak een cruciaal moment. Met meer ervaring, maar vooral meer zelfvertrouwen, ben je in een positie om de muziek uit te brengen die je altijd al hebt willen maken. Met dit in gedachten, en door te zoeken naar een nieuwe manier van muziek schrijven, heeft indiepopband Varsity hun derde album Fine Forever samengesteld.

Om als band compleet op de muziek te kunnen concentreren werd producer Ben Lumsdaine aangenomen, iemand waar Varsity hun vertrouwen in kon leggen als een zesde bandlid. Een bandlid dat cruciaal was om, zo stelt de band, ‘uit zijn muzikale comfortzone te komen.’ Het gevolg is duidelijk te horen, het plezier waarmee de band speelt straalt vrijheid uit. De plaat klinkt al even kleurrijk als de albumcover eruit ziet. Voor songwriter Stef Smith kwam deze vrijheid juist tot uiting in haar songteksten. Hoewel Smith nu frontwoman van een band is, was zij voorheen documentairemaker. De ervaring die zij hier heeft opgedaan wilde ze met dit album in haar teksten verwerken; observeren en proberen te begrijpen wat er in een mens omgaat. Ze schuwt de donkere kant hiervan niet, waardoor een serie van aangrijpende korten verhalen is ontstaan. Een geweldige belofte voor het album, die Varsity vooral in de singles succesvol wist uit te werken.

Het pakkende Reason to Run beschrijft iemand die de moed probeert te verzamelen een doodlopende en akelige relatie te verlaten. De opzwepende gitaarmelodieën, die Fine Forever grotendeels definiëren, creëren een gevoel van spanning en vrijheid wanneer Smith uit volle borst het refrein inzet: “Gotta get this show on the run!” In de single Shaking Hands komen de intenties van de band nog sterker tot uiting. Een humoristisch en ietwat macaber nummer over wat er in het hoofd van de personen schuilgaat die je op straat passeert: “Public parks and public freakouts after dark/At the grocery store/Nice night for an empty threat slipped underneath your door/I’d kill to be your friend.” Smiths talent voor schrijven komen in deze nummers goed tot uiting. Dit samen met haar lieflijke en zuivere stem tegen een achtergrond van zomerse gitaarriffs van de band vormen een aangrijpend en geestig contrast. Dit klinkt als de muziek die Varsity al jaren had willen maken, al blijkt het moeilijk om deze kwaliteit vast te houden.

Waar Fine Forever vooral in teleurstelt is het gebrek aan variëteit. Veel van de nummers gebruiken dezelfde opzet. Daarbovenop wisselen de gitaarmelodieën weinig af, met als gevolg een eentonig album. En waar Smiths verhalende manier van schrijven erg aangrijpend kan zijn, kan deze even vaak zo abstract zijn dat een rode draad haast onmogelijk te vinden is. Hier en daar duiken een aantal nummers op waar Smith’s stem compleet wegvalt omwille van de muziek, zoals op The Memphis Group en Sufrin’ Milwaukee. Dit zijn de momenten dat de band uit zijn muzikale comfortzone probeert te komen, maar in de realiteit maken deze nummers minder indruk dan de rest van Fine Forever. Varisty is op zijn sterkst als een geheel.

Het is bewonderenswaardig dat Varsity met Fine Forever een andere, creatieve aanpak heeft gekozen ten opzichte van eerder werk. Op enkele momenten in dit album betaalt dit zich ook echt uit. Maar vaker voelt dit album aan als een herhaalde uitwerking van hetzelfde idee. In het bijzonder schittert Smiths songwriting. Ontdekken wat de inspiratie is achter haar verhalen, maakt het toch waard om vaker dan eens naar Fine Forever te luisteren.