Weezer blijft de release van het nieuwe album Van Weezer maar voor zich uit schuiven. Waar de release eigenlijk al voor mei vorig jaar gepland stond – een tweetal singles waren al uit – wachten we nog steeds. Gelukkig kondigden Rivers Cuomo en zijn kompanen vorige maand een zoethoudertje aan, in de vorm van OK Human.
Alhoewel, zoethoudertje, OK Human is en was eigenlijk gewoon bedoeld als volwaardig studioalbum. Rivers Cuomo schreef het in 2017, nog vóór Weezer gevraagd werd voor de Hella Mega tour. Een wereldtournee samen met Green Day en Fall Out Boy. Cuomo vond OK Human niet geschikt voor zo’n grote stadiontour, vertelt hij in een interview met muziekblad NME. De plaat moest even op de plank blijven liggen en de band begon aan Van Weezer.
Van die Hella Mega tour kwam door de coronapandemie uiteindelijk niks terecht, waardoor de band wéér met een bijzonder slechte timing een album opleverde. ‘Want wie brengt er nou een stadionrockalbum uit, als er niemand naar concerten gaat.’ Het zit ook niet mee.
Ondertussen staat de release van Van Weezer gepland voor 7 mei van dit jaar en is OK Human alweer een week uit. En hoewel niet zo bedoeld, voelt dit album wél een beetje als een zoethoudertje. Een slaatje voor het wachten. Met tien liedjes en twee interludes, bij elkaar net iets meer dan dertig minuten, vlieg je er doorheen. Cuomo heeft de gitaar een keertje in de kast laten liggen. Daarvoor in de plaats koos hij voor piano en strijkers. Heel veel strijkers. Opgenomen in de Abbey Road Studios, dat dan weer wel.
Een aantal nummers sluiten naadloos op elkaar aan. Dat is op albums vaak mooi, maar in dit geval misschien ook een beetje een valkuil. De twaalf tracks lijken wel erg veel op elkaar. OK Human is zeker geen slecht album en in ieder geval anders dan eerdere albums. Maar de plaat voelt toch wat eentonig.
De eerste vijf nummers zijn best sterk. All My Favorite Songs is terecht de leadsingle en Numbers is een fijne ballad, over de drang van mensen om zich altijd te meten aan anderen. Cuomo schreef dit album zoals gezegd al ver voor de coronapandemie, maar op Playing My Piano lijken we voor eventjes toch nog wat coronatreurnis te horen in het eerste refrein. ‘My wife is upstairs, my kids are upstairs/And I haven’t washed my hair in three weeks/I should get back to these Zoom interviews.’ Herkenbaar.
Interlude Mirror Image vormt een scheidslijn. Alles hiervoor blijft nog wel hangen, maar de tweede helft van het album verdwijnt ook na een paar keer luisteren snel in de vergetelheid. Het laat geen indruk achter. En géén indruk achterlaten, dat is misschien nog wel erger dan een slechte indruk achterlaten.
