Yoann Lemione – a.k.a. Woodkid – is een Franse muzikant, singer-songwriter, videoregisseur en graphic designer. Het multitalent komt na zeven jaar met zijn tweede studioalbum S16. Zorgt hij weer voor knallers die frequent worden gebruikt in bombastische trailers voor films en games. Is zijn tweede album net zo episch?
Met opener Goliath laat Woodkid een meer modderig geluid horen, met industriële klanken vergezeld door zijn zware, zuivere stem. Het lied vertelt in tekst en muziek hoe wij natuur en cultuur ombouwen tot fabrieken en vervuiling. Goliath grijpt je echt en zet je schrap voor wat deze plaat je nog meer wil laten horen. In Your Likeness demonstreert het gebruik van grootse orkesten en minimalistische pianoklanken die je al van Woodkid kent. Het is tegelijkertijd een rustig lied met hier en daar felle uitlatingen. Het contrast zorgt voor een gevoel van onrust, alsof je altijd op je hoede moet zijn. Futuristische vibes worden gecreëerd in Pale Yellow, een vergelijkbaar nummer met Goliath, waar veel gebruik wordt gemaakt van industriële geluiden en apocalyptische neofolkische trekjes. De productie van deze nummers zijn van hoog niveau. Woodkid is een meester in het creëren van atmosferische beelden waarop je je fantasie los op kunt laten gaan.
Doordat het middenstuk van het album veel lijkt op de eerste drie nummers, is het lastig deze van elkaar te onderscheiden. Later op de plaat zorgt So Handsome Hello voor een angstaanjagende stemming, een gevoel dat steeds meer de overhand krijgt naarmate het album dichterbij het einde komt. Horizons Into Battlegrounds wordt rustig ingeleid door een zachte pianomelodie. Gedurende het lied zwellen de pianoklanken aan en gaat het tempo wat sneller, omvat door de warme toon van de vocals. Voor een nummer dat over oorlog voeren gaat, is het een verrassend kalm nummer zonder uitschieters en tegelijkertijd een van de hoogtepunten van het album. Afsluiter Minus Sixty One is een meeslepend verhaal over wat de mensheid heeft gedaan om de planeet steeds verder te vervuilen. Het nummer wordt steeds luider en grootser, vergezeld door een koor van (wat klinkt als) kleine meisjes, een metafoor, aangezien wij de planeet nalaten aan de kinderen van nu. Een onverwachte track, maar de perfecte afsluiter voor een best wel pessimistische plaat.
S16 is somberder dan zijn eerste album The Golden Age. Dat merk je door de onderwerpen van de tracks – van milieu naar hartenbreuk tot de zin van het leven. Het album is een pessimistische kijk naar de stand van zaken op de wereld. Woodkid weet hoe hij orkestratie toe moet passen om een atmosferisch beeld te creëren. Alles is zo overweldigend. Helaas zorgt het er voor dat nummers in het midden van de plaat op elkaar gaan lijken en zelfs een soort slaperigheid opwekken. Het is een prachtig album met meesterlijke producties en krachtige teksten, maar het epische effect wordt in het midden verloren. Woodkid weet hoe je de aandacht grijpt, maar helaas weet hij de aandacht ook net zo snel kwijt te raken.
