Na twee uur te hebben gewacht in het kelder-café van poptempel Paradiso te Amsterdam komt Matt Schultz, leadzanger van Cage The Elephant, eindelijk aangelopen. Met zijn losse pak en een nonchalant kapsel spiegelt hij zich aan Mick Jagger uit de jaren ‘70. Nieuweplaat interviewde de zanger vlak voor hun daverende show in een uitverkocht Paradiso. Het vraag en antwoord over onder andere hun tour, album en Grammy-nominatie bleek het het wachten waard.
Vanavond zijn jullie in Amsterdam, hebben jullie de kans gehad om van de stad te genieten?
“We hebben vaak de kans gehad om door de stad heen te struinen, en dat was heel fijn, het is een prachtige stad. Amsterdam is natuurlijk wereldwijd bekend om bepaalde redenen, maar daarnaast is het ook gewoon een enorm mooie stad. De architectuur, de kanalen, het is allemaal heel romantisch. Ik vind het een geweldige stad.”
Jullie tour brengt jullie door onder andere Europa, Zuid-Amerika en de Verenigde Staten. Wat waren tot nu toe de hoogtepunten voor jou?
“Ik heb het gevoel dat er elke avond wel hoogtepunten zijn. Londen was enorm spectaculair, maar elke avond zijn er momenten waar ik op een spiritueel niveau kom, waar ik mezelf helemaal kan verliezen in het optreden.”
Dat concert in Londen hebben jullie gelivestreamd. Waarom hebben jullie dat gedaan?
“Brixton Academy was een heel bijzonder moment voor ons. We zijn al langer bekend met het podium. We zijn met de band begonnen in Londen en daar hebben we leren spelen. De zaal was uitverkocht en dat was een heel speciaal moment voor ons dat we met iedereen wilden delen.”
Met zo’n grote tour zijn jullie terecht grote sterren te noemen. Wat mis je het meeste aan het niet ‘groot’ zijn?
“Ik mis de onschuld van het onwetende, het spannende van nieuwe ontdekkingen doen. Maar er zijn elke dag nieuwe ontdekkingen om te doen. Ik mis het romantische van het niet weten en het leren van nieuwe dingen. Maar er zijn altijd nieuwe dingen te leren, dat is een van de mooie dingen van het leven”
Jullie album Tell Me I’m Pretty is dit jaar genomineerd voor een Grammy Award in de categorie ‘Beste Rock Album’. Een eer? Of een commercieel toneelstukje?
“Het is absoluut een eer om in dezelfde adem genoemd te worden als zoveel geweldige artiesten. Maar het is uiteraard niet waarom we muziek maken. Wij maken geen muziek om erkend te worden, maar om een idee of bepaalde idealen te delen. Het is echter mooi om te weten dat wat je doet door de ruis heen komt.”
Wat was het idee dat jullie wilden delen met Tell Me I’m Pretty?
“Het idee dat eerlijkheid en transparantie, op de lange termijn, het altijd zullen winnen van een commerciële aanpak.”
Tell Me I’m Pretty is jullie vierde album. Op welke manier heb jij het gevoel dat jullie volwassener zijn geworden door de jaren heen?
“Ik heb het gevoel dat we nu beter begrijpen wat er voor nodig is om te bereiken wat we willen bereiken. Daarnaast zijn we ook een stuk comfortabeler geworden met soms op onze fouten gewezen te worden door het proces. Dus aan de ene kant zijn we een stuk gerichter geworden in het bereiken wat we willen, aan de andere kant zijn we een stuk rekbaarder geworden en staan we het veel meer toe dat dingen zichzelf vormen. Ik denk dat we daar nu een mooie balans in hebben gevonden.”
Je broer is de gitarist van Cage The Elephant, denk je dat spelen met iemand waar je al je leven lang zo close mee bent het juist makkelijker of moeilijker maakt op het podium en in de studio?
“Oh, absoluut makkelijker. Soms is het lastig want we hebben natuurlijk wel eens ruzie omdat we zo close zijn. Maar je hebt je beste vriend altijd naast je, dus dat maakt alles een stuk makkelijker”
Tot slot, waar komt de naam Cage The Elephant eigenlijk vandaan?
“Toen Brad en ik jong waren hadden we een grootoom die een vinger miste en elke keer dat we hem zagen vertelde hij weer een ander stoer verhaal over hoe hij die vinger was verloren. De ene keer had een haai hem afgebeten, de volgende keer was het weer tijdens een safari of hij was hem verloren in de oorlog. De bandnaam heeft om eerlijk te zijn niet echt een betekenis, maar het is een referentie naar die sterke verhalen van vroeger die veel aan de verbeelding overlaten.”
