Het vijfde studioalbum van White Lies heet gewoon Five. De sympathieke band uit West-Londen had behoorlijk wat kritiek gekregen op hun laatste album Friends dat te poppy en zelfs saai werd genoemd. Ze namen drie jaar de tijd om revanche te nemen en dat heeft zijn vruchten afgeworpen, want Five is een dijk van een plaat geworden.
Debuutalbum To Lose My Life kwam in januari 2009 uit en dat werd overladen met lof dankzij de duistere muziek voorzien van donkere teksten over de dood. Precies tien jaar later komt White Lies nu met Five. Het album opent met het fantastische Time To Give dat vorig jaar al op single verscheen. Een nummer dat de band een hoop nieuwe fans zal opleveren en al heeft opgeleverd, want het stond niet voor niets op een mooie positie in de afgelopen Top 2000. Zonder overdrijven kan worden gezegd dat Time To Give het beste is dat White Lies ooit heeft gemaakt. Alles klopt aan dit nummer van ruim zeven minuten. Geen moment saai en helemaal in hun unieke stijl gespeeld. De band werkt met lagen van synthesizer op een geweldige manier toe naar een climax: ‘It’s just an endless hole that you‘re falling in’.
Finish Line begint met de karakteristieke zware stem van Harry McVeigh die in topvorm is. Zijn gitaar heeft op het album gelukkig ook weer een grotere rol gekregen. De subtiele overgangen en de aparte tekst van bassist Charles Cave maken Finish Line tot een van de hoogtepunten van Five. Het heeft alle kenmerken die de muziek van White Lies zo prettig maakt. En zoals de titel doet vermoeden wordt Finish Line naar het einde toe steeds mooier. Kick Me heeft een voor White Lies zeer herkenbaar repeterend refrein. De gitaarsound is echter totaal niet wat we van ze gewend zijn en dat maakt Kick Me bijzonder. Bijzonder goed welteverstaan. Een goede mix van herkenbaarheid en uitdaging. Het nummer heeft ook een verrassend einde met een fijn stukje pianospel.
Aan tweede single Tokyo zullen de fans het meeste moeten wennen door het vreemde ritme. Terwijl er toch een typisch White Lies-sfeertje in zit met de bas van Cave en de drums van Jack Lawrence-Brown, die nadrukkelijk aanwezig zijn. Alleen Believe It valt een beetje uit de toon, want dat komt niet verder dan wederom een repeterend refrein. Maar het feit dat dit het minste liedje van Five is zegt genoeg over de kwaliteit van het album.
Laatste nummer Fire And Wings wordt vooral gedragen door synthesizers. Lekker duister en mysterieus zoals White Lies hoort te zijn. Een heerlijk einde van een geweldig album. White Lies maakt eindelijk zijn immense potentie weer eens waar en scoort op alle punten met Five.
