Het Is Een WIES: vrijdag 17 september was hij daar dan eindelijk. Het debuutalbum van de al een aantal jaar veelbelovende Nederpopact WIES. De band had flink wat tegenslagen: aan de rand van doorbreken staan, in een tijd zonder festivals en concerten, dat is een uitdaging. De band weet er inmiddels alles van, maar slaagt er toch in om relevant te blijven. Je zou daardoor bijna vergeten dat ze twee jaar geleden eigenlijk al bijna op hun piek waren beland.
Want al met één single op zak weet WIES het gehele lijstje doelstellingen voor jonge Nederlandse bandjes af te vinken. De band wint de Amsterdamse Popprijs en de Grote Prijs van Nederland, debuutsingle Soms Is Het Te Laat wordt 3FM Megahit en ze zijn dé belofte van de Popronde van dat jaar. Kers op de taart is Eurosonic Noorderslag, waar de band zich nog meer in de kijker speelt. Het legt de lat en verwachtingen voor een debuutalbum enorm hoog. Misschien wel iets te hoog.
De plaat opent met Soms Is Het Te Laat, die single waar het ooit allemaal mee begon. Deze week precies twee jaar geleden, overigens. Halverwege de plaat staat Gewoon Je Maat, dat doet terugverlangen naar de scheurende gitaren die fans van het eerste uur zullen herkennen. De band heeft die invloeden later een klein beetje losgelaten, zo lijkt het soms.
Tegen het einde van de plaat komen we drie nieuwe liedjes tegen: Zo Gek Toch Niet, geen onbekende voor fans die de band al eens live zagen. De plaat sluit af met nieuwkomers Leef, de nieuwe single en Wat Als Het Water Stijgt, een gelaagd en dromerig liedje, mogelijk de sterkste toevoeging op de plaat.
De tracklist van Het Is Een WIES is ietwat karig, met negen tracks in totaal. Zes van die negen kwamen bovendien al eens uit op single in de afgelopen twee jaar. Door de successen van die singles ben je geneigd te vergeten dat dit ‘pas’ een debuutplaat is. Het Is Een WIES voelt meer aan als een soort greatest hits album.
Waar WIES per single steeds weer bleef vernieuwen, ieder met zo zijn eigen karakter, doet de band weinig verrassends op het album. Dat is jammer, maar geen doodzonde, want dit album bevat onmiskenbaar negen uitermate sterke songs.
WIES weet de perfecte balans te vinden tussen pop, rock en elektronisch. De songteksten zijn vaak prachtig geformuleerd. Jeanne Rouwendaal, zangeres en verantwoordelijk voor het schrijven van de teksten, maakt soms op speelse wijze gebruik van de Nederlandse taal. En misschien wel het belangrijkste: de teksten zijn herkenbaar en te betrekken op de levens van de toehoorder.
Maar dat alles wisten we, pak hem beet een jaar geleden, ook al wel. De opsomming superlatieven begint voor WIES bijna een cliché te worden. En dat is ook best knap.
