Het is een wat dubbele setting: het zonnige dakterras in hartje Amsterdam staat in contrast met de donkere en droevige liedjes van Pale Waves. Maar schijn bedriegt, zo zal wel blijken in een fijn gesprek met een frontvrouw Heather Baron-Gracie, die een duidelijk doel voor ogen heeft; de wereld veroveren met Pale Waves.
‘Ik houd van Amsterdam. Kijk dit uitzicht. Amsterdam leeft ook echt. Je ziet hier zoveel gebeuren. Ik ben er nu een aantal keer geweest en het is echt een van mijn favoriete steden. Ik moet alleen wennen aan het aantal fietsen, haha. ‘
Jullie hebben dit jaar non-stop getourd. Wat waren de hoogtepunten?
Tokio was echt fantastisch. Sydney was ook prachtig. Gisteren waren we nog in Parijs. Soms moeten we nog echt even beseffen dat we dit allemaal mogen doen. Dan denken we terug aan de tijd dat we op de universiteit hier zo hard voor gewerkt hebben, in plaats van partying, zoals de meeste studenten doen. Ik en Ciara (drumster en mede-oprichtster van de band, red.) zaten non-stop in de studio, en dat heeft hiertoe geleid.
Als jullie een stempel zouden moeten zetten op jullie muziek, wat zouden jullie het geven?
‘Emotional Pop.’
The Cure die om de hoek komt kijken.
Absoluut. Robert Smith is een grote inspiratie, ik denk dat hij een van de grootste songwriters ooit is. Kijk, we houden heel veel van popmuziek. Alleen ook van dramatiek. Luister bijvoorbeeld naar Friday I’m In Love, dat een van de beste popnummers ooit is. Alleen omdat we ons zo donker en gothic kleden, verwachten mensen dit niet van ons, terwijl dit al jaren wordt gedaan, zoals The Cure. Ik voel mij hier het meest comfortabel bij. Mensen maken vaak grapjes dat ik zo in een Tim Burton film kan meespelen, haha.’
Bijzonder in jullie muziek zijn de opvallend vrolijke melodieën en synths, terwijl daaronder donkere teksten schuil gaan, vooral bij persoonlijke favoriet, There’s A Honey.
Thanks! Jeetje, dat nummer heb ik al zo lang geleden geschreven. Het is best overweldigend en intimiderend met momenten, als je gaat nadenken dat heel de wereld kan horen over wat jij hebt meegemaakt in je leven, persoonlijke issues. Ik wil muziek maken over echte mensen, over echte levenservaringen, ik vind dat heel waardevol. There’s A Honey gaat bijvoorbeeld over met iemand zijn, wat op een moment stopt, omdat iemand er een eind aan maakt, en zodoende je de kans misloopt op iets wat heel mooi zou kunnen zijn. Mijn meest persoonlijke nummers, zoals bijvoorbeeld Karl (Heather heeft dit geschreven voor en over een overleden familielid, red.) en Noises zijn de nummers waar onze fans het meest van houden, omdat ze heel relevant en herkenbaar zijn.
Over Karl gesproken. Het enige nummer dat volledig gestript is, wat het extra zwaar maakt, zeker vanwege het onderwerp. Was dit een bewuste keuze?
Ik wilde sowieso een volledig akoestisch nummer op het album. Ik heb zoveel keer geprobeerd om Karl te schrijven, alleen ik bleef het maar weggooien. Tot Ciara (drumster) op een gegeven moment zei: ’Focus je gewoon op Karl’ (de overleden grootvader van Heather, red.). Ik heb me er toen twee uur non-stop aan toe gezet, waarna Karl klaar was. Ik heb het aan de rest van de band laten horen, waarna iedereen muisstil werd. De dag erna hebben we de track in de studio opgenomen. As pure as it gets.
Hoe verloopt het schrijfproces bij Pale Waves?
Alles songs worden door mij geschreven. Wel hebben Ciara en ik discussies over hoe een bepaalde zin het best verwoord kan worden, wat een goede hulp is. Standaard begin ik op mijn gitaar, waarna ik en Ciara gaan samenzitten. Vanuit daar komt heel de band in de studio samen om de nummers op te nemen. Het is een heel vloeiend en naturel proces.
Pale Waves heeft non stop getourd dit jaar, voor het eerst een wereldwijde tour voor een nog erg jonge band. Alle hoeken op de wereld hebben ze gezien, wat slopend kan zijn, iets dat Heather ook kan beamen.
Het is echt vermoeiend, we zien het grootste deel van de tijd alleen het binnenste van een tourbus. I’m never home, I don’t even know what my home is, haha. Het is soms echt wel onwerkelijk. We waren laatst in Japan, en dat was echt onbeschrijfelijk. Ik ken geen andere land zoals dat. De fans daar waren zo lief, bizar. Tot op het ongemakkelijke af. We willen volgend jaar wel gaan verhuizen, naar Londen. We wonen nu nog bij onze ouders, maar we denken dat Londen een mooie uitvalsbasis is. Niet dat we veel thuis zullen zijn, aangezien we toch altijd onderweg zijn, haha.
Engeland heeft een grote reputatie met nieuwe bands al heel snel de hemel in te prijzen, iets waar jullie ook ervaring met hebben. Hoe voelt dit? Levert dit een bepaalde druk op?
De aandacht, zowel online als via andere media, is natuurlijk fantastisch. Je hebt jaren heel hard gewerkt, en dan is het erg fijn als ze je serieus gaan nemen. Maar de druk waar je het over hebt, die voelen we ook wel degelijk. Ik heb geluk dat ik fantastische vrienden en een goed team om mij heen heb. Al die mensen hebben dezelfde optimisme en dezelfde gedrevenheid als ik heb. Ook mijn ouders, waar ik superveel aan te danken heb, zijn een belangrijke factor in mijn leven geweest. Ik heb zelfs voor hen mijn studie afgerond, als het aan mij had gelegen had ik mij al eerder full time op de muziek gestort.
Jullie debuutalbum is een paar weken geleden uitgekomen, dat moet bijzonder zijn geweest?
O ja, absoluut. Het is zo bizar, dat je in winkels loopt en je mensen daadwerkelijk je album ziet kopen. Magisch.
Jullie hebben dit jaar alles inmiddels wel bereikt; een wereldtour, een album bij een groot label. Wat is de volgende droom? Is die er überhaupt nog?
Dat nog meer mensen ons in hun harten nemen. Just taking over the world, one step at a time.
Het laatste jaar zijn jullie continu genoemd als een van de bands om in het oog te houden. Zijn er bands die jullie zelf een grote toekomst tegemoet zien?
Morgan Saint, een Amerikaanse singer-songwriter. Ze is mega getalenteerd en heeft net haar debuut uitgebracht. She’s gonna be huge.
Het debuut van Pale Waves, My Mind Makes Noises is 14 september uitgekomen.
