Zuid-Korea doet al niet meer mee, al hebben ze hun eer kunnen redden. Ze gingen weliswaar in de groepsfase van het WK al ten onder, maar niet zonder eerst Duitsland met zich mee te nemen via een 2-0 overwinning op ‘Die Mannschaft’. Hoongelach voor de Duitsers, applaus voor de Koreanen. Maar hoe zit het eigenlijk met de muziek van het land? Allereerst een kleine blik op het grootste fenomeen van het muzikale Zuid-Korea: K-Pop.
De K-Pop-industrie is geen makkelijke. Al van jongs af aan komt een kind in aanmerking om in het systeem te komen. Jarenlange training, soms voor wel tien jaar, gaan daaraan vooraf met een investering van het agentschap. Deze staan als zeer berucht bekend. Wanneer een contract wordt gesloten, wordt de aspirerend ‘K-popper’ onderworpen aan een strak regime dat ook wel bekend staat als het ‘Slave Contract’: een compleet gecontroleerd leven in dienst van het management, waar de artiest zelf weinig tot niets aan overhoudt. Wetgeving maakt de situatie weliswaar langzaam beter, maar gezonde levensomstandigheden zijn er nog altijd niet.
Waar doen al deze jongens en meisjes het dan voor? Wat is de droom? Nou, het succes van de Bangtan Boys, of kortweg BTS, bijvoorbeeld. Zo lukte het dit zevental in 2015 als eerste K-Pop boyband om de World Album Charts van Billboard voor een aantal weken aan te voeren. Ze waren te gast bij Jimmy Kimmel en werkten samen met onder andere The Chainsmokers. Zij zijn het voorbeeld van de succesformule waar zoveel andere boy- en meidengroepen naar streven.
Maar in Zuid-Korea wordt K-Pop helemaal niet op handen gedragen, laat staan dat het tot de meest populaire muziek van het land behoort. Wie het bijvoorbeeld ook goed doet is zangeres Lee Ji Eun, bekend onder de naam IU. Met gemakkelijk verteerbare deuntjes en wisselend tussen Koreaans en Engels heeft ze de Aziatische wereld al voor zich weten te veroveren. Dan weer een duet met een rapper, dan weer gevoelig met slechts begeleiding van een akoestische gitaar; ze zou prima bij 3FM of Radio 538 passen. Wie laat het ze weten?
Ook voor gladde funk en disco beats hoef je niet ver te zoeken in Zuid-Korea. Clazziquai Project is namelijk het drietal dat je zoekt. De elektronische beats doen bij vlagen denken aan de energie van Vulfpeck. Het is fris en vooral erg dansbaar. Opvallend is dat ook zij ervoor kiezen een combinatie van Koreaans en Engels te presenteren in de zang, waardoor er een bijzondere mengelmoes ontstaat en er (voor deze luisteraar) af en toe wat van te verstaan valt. ‘Give me love’. Duidelijk.
En ten slotte doet ook de elektropop het niet slecht in Zuid-Korea. Neon Bunny is zo iemand. Ze zingt (kun je het al raden?) zowel Koreaans als Engels en weet vooral in de nachtelijke uurtjes te overtuigen door stedelijke synthpop te maken die af en toe aandoet als het ondergrondse vaporwave genre. Dit is iemand die je in een verborgen club in Seoul wilt zien spelen. Het is mysterieus, weids en sexy.
En zo heeft Zuid-Korea meer te bieden dan het fenomeen K-Pop wil doen geloven, al spreekt dat natuurlijk voor zich. Seoul kent een bruisende ondergrondse indie scene waar veel te vinden valt, maar ook van de meer toegankelijke popmuziek weet Zuid-Korea van wanten. Ontdekken dus!
Benieuwd naar de muziek van andere WK-landen? Gisteren was het de beurt aan Engeland.
