De Nieuw-Zeelandse singer-songwriter Lorde komt na vier jaar met haar derde studio-album Solar Power. Met deze plaat wil ze haar liefde voor de natuur van de daken schreeuwen, hoewel dat wel in een terughoudend jasje wordt gestoken.
Solar Power is veel zachter, minder elektronisch en maakt veel meer gebruik van akoestische gitaren dan het voorgaande werk van Lorde. Het album opent met The Path, een vluchtig nummer, waarin Lord gedempte en melodieuze stem zingt: ’Now if you’re looking for a saviour/Well that’s not me.’ Het lied begint somber maar verheft zich naar een optimistisch en vrolijk refrein. Titeltrack Solar Power gaat verder in die rustige, beachy vibe. Lorde zingt bovenop een funky gitaarrifje over hoe het met haar gaat. Ze zit op het strand. Ze wandelt met haar hond. Haar vriend maakt foto’s van haar. Over Lorde hoef je je geen zorgen te maken. Het nummer sluit groots af met de stemmen van Lorde, Phoebe Bridgers en Clairo die de woorden ’Solar Power’ lang en zoetklinkend uithalen.
Stoned At The Nail Salon is een folk-achtige ballad, waarin de zangeres zachtjes zingt over het ouder worden. Op de prachtige Fallen Fruit hoor je een mix van de nieuwe, hippie-achtige vibe van Lorde en ook een beetje van de elektronische geluiden van haar eerdere werk. Tijdens de bridge wordt het liedje veel donkerder, waarna de zon weer opkomt met vrolijke gitaren.
’Couldn’t wait to turn 15/Then you blink an it’s been ten years’, is een lyric van Secrets From A Girl (Who’s Seen It All), een lieve akoestische ballad. Helaas wordt het lied onderbroken door spoken-word van Robyn, de Zweedse Singer-songwriter, dat niet geheel bij het nummer past. De rest van het album is helaas meer van hetzelfde. Akoestische gitaren, zachte vocals en lyrics over de natuur of persoonlijke anekdotes.
Na de eerste vijf nummers ken je de formule van wel. Het album klinkt alsof je met een groep vrienden samen op een afgelegen grasveld een beetje te veel wiet hebt gerookt en Solar Power is daar het resultaat van. Kalm, melodisch, maar ook zacht en niet te uitblinkend. In dit album is er ook niet echt één nummer dat er uitschiet. Je moet het als één geheel tot je nemen. Al en al een mooie plaat, maar toch zit je aan het einde van de luistersessie met het gevoel dat je iets meer had verwacht. Solar Power mist iets. Het mist de experimentele pop van Pure Heroine (2013) en het grandioze geluid van Melodrama (2017).
