Stereophonics kan zich nu, bijna dertig jaar na zijn debuut, voorzichtig tot de grootheden van Britse rock scharen. De eerste albums Word Gets Around en Performance and Cocktails, radioklassiekers als Maybe Tomorrow, Dakota, en Have a Nice Day en vooral door zijn gelauwerde liveoptredens op festivals door heel Europa heeft de band een plek in de erelijst van Britse bands verdiend. Met zijn nieuwe album Make ‘em Laugh, Make ‘em Cry, Make ‘em Wait probeert Stereophonics deze plaats te bevestigen.
De afgelopen jaren lijkt Stereophonics een beetje op de automatische piloot te staan. Over de afgelopen twee albums, Oochya! en Kind, werd in de recensies al gezegd dat de band weinig vernieuwt. Dat is op Make ‘em Laugh, Make ‘em Cry, Make ‘em Wait niet het geval. Bij het nummer Eyes Too Big For My Belly wordt een garagerock-klinkend pad ingeslagen. Met Mary Is A Singer en Backroom Boys maakt het kwartet dan weer prima Springsteen-achtige heartland rock.
Andere zaken veranderen niet. De zang van Kelly Jones is nog zo ruw en krachtig als altijd. Dit komt goed naar voren op Seems Like You Don’t Know Me. Dit nummer, ook uitgebracht als single, is in alle opzichten een duidelijke Stereophonics-track, maar komt niet over als een herhaald trucje. Ook op de albumopener Make It On Your Own, die niet alleen in naam op een U2-nummer uit de vroege 2000’s lijkt, komen de stem en melancholische teksten van de Welshman goed tot hun recht.
De stem van Jones werkt niet altijd even goed, zeker op de tragere nummers. De afsluiter Feeling Of Falling We Crave probeert hetzelfde Springsteen-trucje als eerdere nummers, maar is vooral langzaam en te repetitief. Ook Colours of October, een door piano en viool begeleid nummer over een stuklopende relatie, is totaal niet geschikt voor het ruwe stemgeluid. De pogingen om een nieuw geluid te laten horen zijn dus niet altijd een even groot succes.
Toch is Make ‘em Laugh, Make ‘em Cry, Make ‘em Wait een return to form voor Stereophonics. De hoogtes van de eerste jaren van de band worden niet bereikt, maar de plaat is een mooie toevoeging aan een ijzersterke discografie. De plaat is Stereophonics ten voeten uit, maar toch lukt het de band uit Wales om te vernieuwen. Wat het album ook in de hand speelt is de lengte. Met maar 8 nummers en een speeltijd van iets minder dan een halfuur is het album voorbij voor het verveelt.
De live-optredens waar Stereophonics zo bekend door is geworden stoppen ook nog niet. Komende woensdag 30 april staat de band in AFAS Live, en op 31 mei zijn ze een headliner op Dauwpop. De fans zullen nog steeds vooral wachten op de klassiekers waar de band groot door is geworden. Toch staan op Make ‘em Laugh, Make ‘em Cry, Make ‘em Wait genoeg nummers die de bezoekers positief kunnen verrassen.
