Waar haalt Mike Scott toch de inspiratie vandaan om aan de lopende band met nieuwe nummers voor de dag te komen, zonder in herhaling te vallen? De waterbron moet toch een keer zijn opgedroogd zou je denken. Voorlopig is dat echter niet het geval, want na Where The Action Is en Good Luck, Seeker is All Souls Hill al het derde studioalbum van The Waterboys binnen een tijdsbestek van drie jaar.
Om maar met de deur in huis te vallen; de band heeft in haar eigen unieke stijl wederom een heerlijk afwisselend album afgeleverd. All Souls Hill start met het korte titelnummer, dat perfect zou kunnen fungeren als titeltrack voor de volgende James Bond-film. Scott is met zijn mysterieuze stem de bendeleider die aan de muzikale touwtjes trekt. Pan, de Griekse god die in de Waterboys-classics The Pan Within en The Return Of Pan de hoofdrol speelt, is ook van de partij.
Scott staat bekend als iemand die via zijn teksten zijn politieke mening ventileert. In The Liar nagelt hij niet voor de eerste keer Donald Trump aan de denkbeeldige schandpaal. De chaos tijdens de bestorming van het Capitool op 6 januari 2021 wordt, mede door het gebruik van geluiden van de woedende menigte in Washington, op een indrukwekkende wijze geschetst: ‘The shining Capitol gates were breached/When the liar was impeached.’ De uitstekende ballad Hollywood Blues laat daarna een heel andere kant van de muziek van The Waterboys horen, namelijk melancholisch en meeslepend. De saxofoonsolo van de inmiddels overleden Amerikaanse jazzmuzikant Pee Wee Ellis maakt Hollywood Blues helemaal bijzonder.
Scott hanteert ook weer diverse keren het gesproken woord in plaats van zang. In In My Dreams bespreekt de Schotse zanger zijn fantasierijke dromen waarin hij kan vliegen en collega-muzikanten als The Rolling Stones, David Bowie, Iggy Pop, Marc Bolan en Amy Winehouse tegenkomt. Het absolute hoogtepunt van het album is de cover Once Were Brothers. In dit door Robbie Robertson (The Band) geschreven nummer proef je de emotie van een (familie)band die door oorlog is verscheurd. De afsluitende gitaarsolo gaat – op een positieve manier – door merg en been.
In maart kwam reeds de single Here We Go Again uit inclusief een grappige videoclip. Dit liedje laat je in verwarring achter, want het is van begin tot einde chaos troef. Het tempo verandert constant, het klinkt soms opzettelijk vals en ook aan de tekst is geen touw vast te knopen. Al met al is Here We Go Again een fascinerend nummer dat je ‘again and again’ moet horen. De uit 1948 afkomstige folksong Passing Through is de lange afsluiter van All Souls Hills. Begeleid door onder andere een gospelkoor neemt de frontman ons mee op reis. Hij heeft ontegenzeggelijk eigen teksten aan het origineel toegevoegd, want tijdens zijn doortocht staat hij in 1963 zij aan zij met Martin Luther King.
De constante kwaliteit in combinatie met de variatie die The Waterboys de afgelopen jaren levert is verbluffend te noemen. De band beschikt weer over een aantal extra meesterwerkjes die ze het komende festivalseizoen kunnen laten horen. Een opvolger van All Souls Hills zal ongetwijfeld niet lang op zich laten wachten.
