De laatste albums en singles van 2015 druppelen langzaam binnen, maar het nabeschouwen kan al beginnen. Wat waren dit jaar nou de krenten uit de pap? Wat kon eigenlijk niet door de beugel? Elf Nieuweplaat-redacteuren laten hun licht schijnen op dit muziekjaar. Vandaag is het de beurt aan hoofdredacteur Wilke Wittebrood.
Dit jaar begon ’t wel erg op te vallen: de line-ups van grote festivals vertonen meer en meer dezelfde namen. De redding kwam van een nieuwe generatie hiphoptalent. Kendrick Lamar, Vince Staples, Young Thug, Joey Bada$$, A$AP Rocky en Rae Sremmurd brachten sterke (debuut)platen uit, waarmee hiphop een welverdiende plaats in de programmaboekjes van de grote festivals claimde. Best Kept Secret boekte A$AP Rocky, Lowlands strikte Joey Bada$$ en Kendrick Lamar (wat een show). En dan hebben we het nog niet eens gehad over hiphopfestivals als Woo Hah! en Appelsap. Of over Drank & Drugs.
De ontdekking
De Amerikaanse Raury is wat mij betreft een van de interessantste nieuwe artiesten van 2015. Op debuutplaat All We Need mixt-ie hiphop, soul en folk. Waarom? Omdat hij nu eenmaal zo in elkaar zit, legt hij in een interview uit: “I’m a folk artist at heart, hiphop artist at the head and my soul is just rock-n-roll itself. I embody all of those things.” Dat levert een spannend eerste album op, dat bij lange na nog niet perfect is, maar met CPU en Devil’s Whisper al wél een aantal tracks bevat die angstaanjagend dicht bij perfectie komen. Oh, en had ik Revolution al genoemd? De lyrics – Lord save this burning earth – in combinatie met de Afrikaanse drums en achtergrondzang geven me kippenvel. Raury is pas 19, dus dat belooft wat voor de toekomst.
Het optreden
Afgelopen zomer stond Kytopia, de muzikale speeltuin van Colin Benders a.k.a. Kyteman, een week in het teken van Studio Stekker Festival. De artiesten die op dit festival geprogrammeerd stonden (o.a. The Mole, Dauwd en Mathew Johnson), gingen een week kopje onder in Kytopia om elkaar te leren kennen en samen nieuwe muziek te maken. De synthesizerzolder van Sonar Traffic was het middelpunt van dit alles. De artiesten waren er niet weg te slaan.
Terug naar Kyteman, die zijn trompet en dirigeerstok anno 2015 vervangen heeft door een modulaire synthesizer. Tijdens een speciale showcase kregen we te horen hoe dat klonk. Het was waanzinnig. Wat Colin ook doet – of hij nu een orkest dirigeert of kabels inplugt in een bakbeest van een apparaat – het resultaat is hetzelfde. Overweldigend.
Het album
Country. Ik krijg al jeuk bij het woord alleen. Maar de Canadees Daniel Romano maakt country die dit normaal zo corny genre volledig overstijgt. Hij klinkt als een moderne Gram Parsons. Op het nummer Strange Faces heeft hij zelfs zijn eigen Emmylou. Hij klinkt als iemand die het leven helemaal uitgevogeld heeft. Ik zou in z’n hoofd willen kruipen, al was het maar om erachter te komen waar hij die fantastische teksten vandaan haalt. En dan is-ie ook nog eens gek op Utrecht. Een man naar mijn hart.
De tegenvaller
Dat ik geen kaartje heb gekocht voor de shows die Bob Dylan in november in het Carré gaf. Want te duur (125 euro, seriously? Dat was al een teleurstelling op zich). Ik had daar vrede mee, of nee, ik tróóstte mezelf met de gedachte dat ik in ieder geval niet zo eindigen als een van de mopperaars ‘die er iets heel anders van hadden verwacht’. Blijkt mijn idool zijn joie de vivre op het podium volledig hervonden te hebben en fantastische shows te hebben neergezet. Ouch, les geleerd! Hopelijk is het nog niet te laat.
Top 15
Respect voor Joanna Newsom, gezien ze weigert haar nieuwste langspeler Divers op Spotify te zetten. Maar ook jammer, want nu ontbreekt ze in mijn top15 playlist. Daarom hierbij een bonusnummer: Leaving The City. Typisch geval van love it or hate it, waarbij ik meer haters dan lovers vermoed. Dat het zo compromisloos is, vind ik het er meest geweldig aan.
Lees ook de 2015-review van:
1. Sjoerd Bouwmeester
5. Lars Meyer
