Het muziekjaar 2023 zat vol met afscheid, terugkeer en reünie. Zo gaf de legendarische rockband KISS haar laatste optreden in Madison Square Garden (New York) en sloot Elton John zijn meer dan vijftig jaar durende muzikale carrière af in Stockholm. Op de lijst met bands die in 2023 juist hun reünie bekendmaakten staan onder andere de namen van Blur, Def Leppard, S Club 7 en Duran Duran. Maar ook van Nederlandse bodem was er reünienieuws van bijvoorbeeld Kane en Acda en de Munnik. Ondertussen waren er zat gevestigde waarden die van zich lieten horen, zoals Beyoncé, The Chemical Brothers en Nothing but Thieves, en natuurlijk was er een bak aan nieuw talent. Op al die releases heeft iedereen zo zijn eigen visie. Ook de redacteuren van Nieuweplaat. Dit keer is het de beurt aan Nienke Teunissen.
Ontdekking
Dit jaar hadden de Britse muzikanten de macht in mijn muziekafspeellijsten en luistergeschiedenis. Zo ook de zangeressen Raye en Olivia Dean. Ik zal vast niet de enige zijn, die r&b-artieste Raye heeft ontdekt. Sterker nog, ze was al jaren in de top 40 te horen. Na jaren bij een label gezeten te hebben, dat haar debuutalbum niet wilden publiceren, kwam ze eind 2022 onafhankelijk met haar eerste eigen muziek. Dit jaar was daar dan My 21st Century Blues, een veelzijdige plaat met belangrijke onderwerpen die besproken worden. Raye gaat moeilijke onderwerpen als een slecht zelfbeeld of seksuele aanranding niet uit de weg en kan deze verhalen live onwijs goed overbrengen. Echt een artiest om in de gaten te houden en waar we hopelijk nog heel veel van gaan horen.
Verder zag ik in september Olivia Dean in de Melkweg. Voorafgaand aan een concert ga ik muziek alvast luisteren, zodat ik weet wat ik ga horen. Ik vond haar album Messy goed, maar ook niet meer dan dat. Toen ik haar eenmaal zag, werd ik helemaal verrast. Wat een vrolijke, maar ook kwetsbare muziek kan zij zingen. Haar stem is als een engel en haar performance en vrolijkheid is echt een frisse wind. Een andere Britse, jonge artiest die ik ook zeker de komende jaren nog zal luisteren.
Tegenvaller
2023 was voor mij een goed muziekjaar, dus een tegenvaller noemen is lastig. Ik kon eigenlijk alleen een halve tegenvaller vinden en dat is The National. Een halve tegenvaller, want het concert van ze wat ik heb gezien vond ik geweldig. Het album Laugh Track daarentegen… The National is voor mij soms een moeilijke band. Het kan namelijk snel wat saai worden. Toch had ik hoge verwachtingen voor Laugh Track, vooral omdat ik twee features zag staan die mij wel bevielen. Phoebe Bridgers en Bon Iver zongen ook op de plaat. Het deed helaas niets voor me. Ik vind het niet vernieuwend, saai en vooral eentonig. Het album had voor mij simpelweg niet gehoeven. Hun concert in september in de Ziggo Dome was wél heel goed. Ze speelden maar liefst 28 nummers en de performance van zanger Matt Berninger was weergaloos. Ze hadden de nummers van Laugh Track alleen wel mogen overslaan.
Muziekmoment
In januari dit jaar zag ik de Britse rapper Loyle Carner in Paradiso. Dat was al heel bijzonder; een van mijn favoriete artiesten in mijn favoriete zaal in Nederland. Hij gaf drie concerten en ik mocht er samen met mijn ouders bij een bij zijn. Het was uiteindelijk het beste concert wat ik ooit zag. Zelf zei hij na afloop ook dat het z’n beste show ooit was. Loyle Carner, afkomstig uit Londen, maakt met zijn muziek meeslepende, bijna poëtische voordrachten. Een rapper die kwetsbaar is en laat zien dat onzekerheid ook een rol kan spelen bij hem. Samen met de jazzmuziek die zijn vijfkoppige band prachtig speelde was de avond voor mij compleet. Volgend jaar mag ik hem twee keer gaan zien, een keer in Dublin, de andere keer weer met mijn ouders. Het zal weer bijzonder worden, dat weet ik zeker.
Beste album
Singer-songwriter Elliott Smith is helaas al meer dan twintig jaar niet meer op deze aarde en dat is soms een gemis, maar de muziek van hem is nog dagelijks te horen in mijn oortjes. Soms een beetje depressief, maar prachtige, bijna eenvoudige liedjes, die niet meer zo eenvoudig zijn als je goed naar de tekst luistert. Nu zal Smith geen nieuwe muziek meer maken, maar iets wat er veel op lijkt is het nieuwe album van Jacob Slater, oftewel de frontman van Wunderhorse. Pinky, I love You is breekbaar en puur en vooral heel intiem. Het album, wat met 25 minuten meer een ep lijkt, is een tegenstelling van Wunderhorse. Waar Wunderhorse soms gewoon heel lekker rammen is, zal dat bij Slater niet gebeuren. Een pareltje van een album met veel invloeden van Elliott Smith, dat is bij mij altijd goed.
Top 20
Mijn top 20 van 2023. Een jaartje met veel vrouwelijke en Britse muziekartiesten. Dat mag van mij wel doorzetten.
Hier kijk ik naar uit
Vorig jaar eindigde ik de jaarreview met de hoop dat Damien Rice met nieuwe muziek zou komen. Helaas is dat niet gebeurd, dus daarom hoop ik opnieuw op nieuwe muziek van de Ierse zanger. Verder zal ik in 2024 een rijtje favorieten gaan zien; Editors, Froukje, Loyle Carner, Raye en Taylor Swift. En verder hoop ik vooral weer heel veel nieuwe muziek te mogen ontdekken, ook op Down The Rabbit Hole, waar ik volgend jaar voor het eerst bij mag zijn.
Bekijk ook de jaarreview van:
