2020 werd een jaar om nooit te vergeten. Helaas niet om de goede redenen. De muziekindustrie kreeg vanaf begin maart klap na klap te verwerken. Gelukkig deden veel artiesten waar ze goed in zijn: ze sleepten ons het jaar door met goede muziek, livestreams, inventieve coronasingles, -medleys, -covers en -samenwerkingen. We genoten volop, al beviel niet alles even goed. De redactie kijkt terug op het bewogen 2020 met vandaag Kasper Hermans.
De ontdekking
Er is dit jaar niet iets nieuws op mijn pad gekomen, waardoor ik omver geblazen ben. Een act die onmiddellijk in al mijn favorietenlijstjes voor moest komen. Dat komt misschien ook doordat er geen festivals waren, waardoor je minder snel iets op een andere manier kan ontdekken. Waardoor je niet ineens live bevangen kan raken door een artiest die je op plaat misschien niet had betoverd. Toch zaten er dit jaar zeker leuke dingen tussen, zoals King Princess. Vorig jaar had ik al eens vaag over haar gehoord, maar zonder dat ik naar haar muziek had geluisterd. Dit jaar kwam Ohio als een raket bij mij binnen. Wat een heerlijke plaat is dat! De manier waarop dat nummer openbreekt na twee minuten is weergaloos.
De tegenvaller
Ik moet dit kopje eigenlijk met een compliment beginnen. Bij een tegenvaller kijk je in eerste instantie toch naar de grotere namen, maar vrijwel alle grote namen die in actie kwamen, en waar ik wat mee heb, gaven thuis. Op misschien dan toch eentje na: Eminem. Hij schijnt een album (Music To Be Murdered By) uit te hebben gebracht begin dit jaar. Sterker nog, ik schijn naar het album van Eminem te hebben geluisterd. Meermaals. Maar er is niets van blijven hangen. Dat is niet best voor een van de meest in het oog springende artiesten van mijn middelbareschooltijd. Of je het nu goed vond of niet, tracks (met soms geweldige videoclips) zoals Without Me en The Real Slim Shady waren spraakmakend. Iedereen had er altijd een mening over. Alleen nu kan niks van hem mijn spraak nog maken. Ik denk dat dat erger is voor een artiest als Eminem, dan wanneer ik had gezegd dat ik Music To Be Murdered By slecht had gevonden. Maar ik kan mij dus niet eens herinneren of ik het goed of slecht vond.
De perfecte coronatrack
De medleys die OG3NE heeft gemaakt vond ik verrassend leuk. Verrassend omdat ik nooit zo heel erg geboeid was door de muziek van de meiden. Toch was ik bij elke nieuwe medley weer benieuwd naar het resultaat. Daarnaast was de combinatie Zondag Met Lubach en Merol zo spot on als het maar zijn kon met Ik **** Je Op Afstand. Helaas voor hen werden ze in december nog van de coronatroon gestoten. De eerste twee tracks op ep Christmas, Hopefully van Bear’s Den vond ik al mooi, maar bij de afsluiter werd ik echt even stil. Favourite Patient is een ode aan de mensen in de zorg in een perfect soort nederigheid. Nederigheid kan als je het overdrijft heel cheesy worden, maar Andrew Davie’s woorden zijn perfect gekozen. Met een paar zinnen zet hij heel treffend neer hoe hij soms geen voorstelling weet te maken van hoe zwaar het ziekenhuispersoneel het heeft. ‘I finally ask you how your day went/You say you lost your favourite patient/While I was working on a masterpiece no one will ever hear.’
Het album
8,5. Dat gaf ik dit album afgelopen augustus en dat is eigenlijk nog een half punt te weinig. Iets te beïnvloed was ik waarschijnlijk door die rare brabbelintroductie van vier minuten. Bright Eyes doet dat vaker en het is mij eigenlijk nooit echt goed bevallen. Maar alles dat daarna komt: wauw! Down In The Weeds, Where The World Once Was is een album dat continu je emoties test. Conor Oberst en consorten spelen keer op keer in op je melancholie en doen dat foutloos. Ze stoppen het album vol met tracks die binnen de compositie opbloeien met prachtige muziekstukken en sterke lyrics. De meest aangrijpende teksten zitten in To Death’s Heart (In Three Parts), waarin wordt verwezen naar de aanslagen van vijf jaar terug in Parijs. ‘I’ve seen that void/Tried not to stare/There’s bodies in the Bataclan/There’s music in the air.’ Het is geen lichtvoetige plaat. Geen album waar je vrolijk van wordt. Down in the Weeds, Where the World Once Was is wel meeslepend, intrigerend en bij tijd en wijle ontroerend.
Mijn top20
Er staan twee grote onbekenden in mijn lijstje van 20. Let’s is een prachtige rustige track van Sunflower (zanger van Black Foxxes) en de band Poisonous Birds. Wallwaker van Maserati is een bijna volledig instrumentaal spacerockepos van acht minuten met een heerlijke opbouw. Voor de rest ging ik heel lekker op PERSONAL SHOPPER van Steven Wilson, zelfs met – of is het dankzij? – het vage boodschappenlijstje.
Hier kijk ik naar uit in 2021
Gewoon weer naar een concert of festival mogen. Tenminste, laten we hopen dat dat in de loop van het jaar weer enigszins normaal kan. Of het gaat om een slechte schoolband in een lege aftandse kroeg of Muse in een uitverkochte Ziggo Dome, dat maakt mij niet eens uit. Zolang die beleving maar weer terugkomt. Qua releases zit ik alvast klaar voor Steven Wilson, Smith & Burrows, Gang of Youths, Tash Sultana, Celeste, Royal Blood en ondanks alles stiekem ook wel Evanescence.
Bekijk ook de jaarreviews van:
1. David Rooker
2. Nienke Teunissen
3. Natan Presman
4. Dagmar Pluijm
5. Tijmen Hoes
6. Noortje van Bentum
7. Tom Welman
