2021 was het jaar waarin we slechts heel even van live-muziek mochten genieten. 2021 was het jaar waarin Nederlandstalige pop een gigantische revival maakte. 2021 was het jaar waarin het Eurovisie Songfestival in Nederland een gouden zomer voor Italië inluidde. 2021 was het jaar waarin het iconische ABBA na vier decennia weer bij elkaar kwam. 2021 was het jaar waarin Britney bevrijd werd. 2021 was het jaar waarin we wilden zwemmen in Bacardi Lemon. 2021 was het jaar waarin we afscheid namen van de maker van het ultieme supporterslied en die van een liefdesverklaring aan muziek. Het jaar 2021 door de ogen van Kasper Hermans.
Mijn ontdekking
Ik zal niet de eerste en zeker ook niet de laatste zijn die opmerkt dat de Nederpop aan een flinke opmars bezig is en niet onterecht. Buiten de flink opgerukte bekende acts is er nog een ongekend grote bak aan relatief onbekend Nederlands talent dat zijn weerga niet kent. Van Loupe tot Someone (foto) tot We Are Hunters tot St. Solaire tot Eelke tot Nienke Dingemans. Net iets er bovenuit steekt voor mij op dit moment There’s No Recipe. De debuut-ep maakte dat ik in een klap meer wilde en die behoefte werd enkele weken later al gevuld met het eerste album van de band Identities Unknown. Het is voor mij als liefhebber van alternatieve rock gewoonweg een heerlijke plaat om in te verdwijnen, waarbij elke track wel weer iets nieuws biedt. Hopelijk krijgen zij en al die andere acts ook nog de ruimte om te schitteren naast al het Nederlandstalige dat ons om de oren vliegt.
Mijn tegenvaller
Kings of Leon speelt nu al een aantal albums haasje over tussen het tegen- en meevallen. Toen WALLS een paar jaar terug verscheen was ik aangenaam verrast door de hervonden energie van de groep, maar dit jaar was het weer kommer en kwel op When You See Yourself. Het voelt te vaak plichtmatig, alsof Kings of Leon speelt om bezig te blijven en niet uit passie. Juist die passie had ik meer verwacht, omdat Caleb Followill had aangekondigd dat het zijn meest persoonlijke plaat tot dusver zou zijn. Helaas, zowel qua speelplezier als qua interessante teksten hield het niet over.
Mijn muziekmoment
Doordat ik eind 2019 lang op reis was, was het toen ik half oktober weer een concert bezocht zo’n twee jaar geleden dat ik live muziek hoorde. St. Solaire met als voorprogramma The Secret Beach hadden de eer in Tivoli. Het was voor mij wat onwennig en ik was niet de enige. In de kleine zaal ‘hemelmaal’ bovenin was het alsof het publiek tijdens de eerste nummers amper naar voren durfde te stappen, waardoor er een soort gat voor bij het podium ontstond. Het markante duo van The Secret Beach kon die awkwardness niet wegnemen, maar St. Solaire slaagde daar wel in en liet de hele zaal weer feestvieren alsof concerten nooit waren weggeweest.
Mijn album
Er waren afgelopen jaar ontzettend veel comebacks van grote artiesten. Zoveel dat ik die van een kleine, maar door mij zeer gewaardeerde, band bijna had gemist. Maybeshewill maakt post-rock. Muziek die waarschijnlijk nooit veelvuldig op de radio zal worden gedraaid, noch ga je het tegenkomen in hitlijsten, maar het album No Feeling Is Final is van weergaloze kwaliteit. De sfeersetting van alle nummers is geweldig zonder dat ze langdradig worden, een gevaar dat bij dit genre nog wel eens op de loer ligt. Stevig als het stevig mag, maar het merendeels is uiterst verfijnd in elkaar gezet. Een echte koptelefoonervaring om je ogen bij te sluiten.
Mijn top 20
Er is niet een nummer dat ik dit jaar volledig grijsgedraaid heb, maar de plaat How Not To Drown van CHVRCHES en Robert Smith is ook niet meer perfect zwart. Tussen de negentien daarachter zie ik weinig verschil. Daar gaat het puur om mijn mood van de dag.
Waar ik naar uitkijk
Durf ik nog echt uit te kijken? In ieder geval niet met de volle hoop naar concerten en festivals, maar als ik optimistisch ben dan ga ik sowieso naar Gang of Youths en Rock Werchter. Met Gang of Youths (Angel in Realtime) is direct ook de plaat waar ik het meest naar uitkijk én tegelijkertijd het meest voor vrees genoemd. Fears and Trembling is voor mij één van de beste albums van het vorige decennium. De lat voor de opvolger ligt daardoor onmenselijk hoog, daar moet ik echt wat aan doen voor ik Angel in Realtime opzet.
Bekijk ook de jaarreviews van:
