2021: ‘Arlo Parks laat ruimte voor een kwetsbaarheid die je niet vaak terughoort’

2021

2021 was het jaar waarin we slechts heel even van live-muziek mochten genieten. 2021 was het jaar waarin Nederlandstalige pop een gigantische revival maakte. 2021 was het jaar waarin het Eurovisie Songfestival in Nederland een gouden zomer voor Italië inluidde. 2021 was het jaar waarin het iconische ABBA na vier decennia weer bij elkaar kwam. 2021 was het jaar waarin Britney bevrijd werd. 2021 was het jaar waarin we wilden zwemmen in Bacardi Lemon. 2021 was het jaar waarin we afscheid namen van de maker van het ultieme supporterslied en die van een liefdesverklaring aan muziek. Het jaar 2021 door de ogen van Tom Welman. 

Ontdekking

Aan het begin van het jaar wist één artiest zich meteen in de kijker te spelen bij de muziekminnende wereld: Arlo Parks. Met Collapsed In Sunbeams straalt ze een bepaalde rust uit terwijl ze in haar teksten ingaat op thema’s zoals de dood en mentale problemen. Parks laat ruimte voor een kwetsbaarheid die je niet vaak terughoort en is zowel troostend als hoopvol. De eerste volledige track op de plaat, Hurt sloeg bij mij in als een bom.

Bij die song liet Parks zich inspireren door het werk van Cleo Sol (van het geweldige album Mother) en producer Inflo. De laatstgenoemde heeft bij meerdere artiesten (onder andere Adele, Jungle en Michael Kiwanuka) achter de knoppen gezeten in de studio. Daarnaast zwaait hij ook de scepter bij het mysterieuze Sault. Dit jaar was hij ook verantwoordelijk voor de productie op de nieuwe plaat van rapper Little Simz. Al bekend van eerdere albums, kwam zij dit jaar pas op mijn radar met het geweldig soulvolle Sometimes I Might Be Introvert.

Tegenvaller

Dit jaar viel Bring Backs van Alfa Mist mij een beetje tegen. Alle standaard ingrediënten voor een geslaagd nieuw project waren aanwezig: hiphop beats worden moeiteloos met jazzy pianoklanken gemixt. Mijn verwachtingen waren simpelweg te hoog. Achteraf gezien luistert het prettig weg, maar mist het echte uitschieters en vernieuwingsdrang. De grootste tegenvaller van dit jaar was voor mij THE FUTURE BITES. In tegenstelling tot Alfa Mist vindt Wilson zich wel telkens opnieuw uit. Dat de muziek mij niet geheel bevalt betekent niet dat ik wil dat Wilson bij dezelfde sound blijft, integendeel zelfs. Bij ieder van zijn nummers heb ik de laatste jaren regelmatig het idee dat ik de melodie al eens heb gehoord in een betere vorm op zijn eerdere werk. Menig ander muziekliefhebber kon gelukkig wel uit de voeten met zijn laatste projecten.

Muziekmoment

Na alle geweldige livestreamevenementen van de afgelopen twee jaar (onder andere die van Anderson .Paak) was het een hele verademing om daadwerkelijk naar een concert te kunnen gaan. Halverwege oktober had ik het geluk om getuige te zijn van het concert van Nick Cave & Warren Ellis in Carré. Met het geweldige Carnage op zak wisten de twee heren samen met onder andere een koor een geweldige show neer te zetten.

Album

Er zijn dit jaar weer veel goede albums afgeleverd door verschillende artiesten. Naast het eerder genoemde Carnage, waren er I Don’t Wanne Live Anymore van The War On Drugs en het nieuwe album van Silk Sonic. Eenzaam aan de top staan voor mij Sometimes I Might Be Introvert en Daddy’s Home. St. Vincent stoft hier op unieke wijze de sound uit de jaren ’70 af. Het is een plaat waarop Annie Clarke teruggrijpt naar het geluid van David Bowie en Pink Floyd met hier en daar een dikke knipoog naar Donny Hathaway. De manier waarop ze dit doet is heel knap, want nergens leent ze té overduidelijk van een bepaalde artiest. Elke verwijzing naar een van haar voorbeelden draait ze om en keert ze binnenstebuiten. Hierdoor weet ze bekende geluiden perfect te mixen met haar eigen sound. Je hoort duidelijk de muziek uit de jaren ’70 door de oren van niemand minder dan Annie Clarke.

Top 20

In de top 20 met nummers van dit jaar zou absoluut Sault met Bitter Streets moeten staan. Helaas was Nine, waarop deze track staat, slechts 100 dagen online te beluisteren. In mijn top 20 staat een mix van soul en alternatieve muziek dit jaar. Vreemde eend in de bijt, maar zeker noemenswaardig is Hunter’s Moon van Ghost.

Hier kijk ik in 2022 naar uit

De laatste single van Ghost smaakt naar meer. Hopelijk verschijnt aankomend jaar dan eindelijk de opvolger van Prequelle. Verder kijk ik reikhalzend uit naar het nieuwste werk van Kendrick Lamar. Op de webpagina oklama deelde Lamar dat hij op dit moment namelijk bezig is voor zijn laatste project voor het TDE label. De verwachtingen zijn hooggespannen na de successen van zijn eerdere werk en zijn magnum opus To Pimp A Butterfly.

Bekijk ook de jaarreviews van:

  1. Jorik Simonides
  2. David Rooker