2024 is het jaar van de vrouwen gebleken. Dat wil zeggen: de Album Top10 van Nieuweplaat wordt gedomineerd door (formaties met) zangeressen. In een verhouding van 7 tegen 3 om precies te zijn. Maar staat er ook een vrouw op nummer 1? Of hebben de zangers de belangrijkste positie in handen? Dat vind je onderaan onze Album Top10.
Cindy Lee – Diamond Jubilee
Cindy Lee bewees dat je de grote streamingdiensten niet nodig hebt om een album te maken dat aanslaat. Haar Diamond Jubilee is opgepakt door onder anderen onze recensent Rob in der Maur: ‘Eens in de zoveel tijd verrast muziek je zo dat je een ongeremd verlangen koestert om te blijven luisteren. Verslaving heet dat. Diamond Jubilee van Cindy Lee is een verslavende, schitterende, muzikale hypnagogische trip.’
Dit album staat niet op Spotify.
The Last Dinner Party – Prelude To Ecstasy
The Last Dinner Party had al een behoorlijke hype gecreëerd voordat debuutplaat Prelude To Ecstasy het levenslicht zag. De hype werd zeker waargemaakt, want het Britse kwintet slaat direct een homerun. Zo concludeerde ook recensent Martijn Vermeulen bij het schrijven zijn van recensie. ‘Het lijkt alsof The Last Dinner Party direct een eigen genre geworden is. Er is zowel muzikaal als tekstueel zoveel te ontdekken op deze plaat. Elke zin is weldoordacht en voorzien van meerdere lagen van betekenis- en interpretatiemogelijkheden. En dat mét behoud van emotie, persoonlijkheid en invoelbaarheid. Het sterkste songwriters-collectief in jaren!’
Beth Gibbons – Lives Outgrown
De volgende notering doet het al even zonder haar collectief, maar ook dat bevalt zeer goed. Zeker bij spotter David Rooker. ‘Een van de platen van het jaar, hoewel wat mij betreft (te) weinig genoemd in veel jaarlijstjes, is Lives Outgrown van Beth Gibbons. Als zangeres vooral bekend van Portishead, maar dit jaar na meer dan tien jaar terug met een soloalbum. Hoewel de plaat mei dit jaar uitkwam horen we vooral de herfst: stemmig getokkel, zwierige strijkers en uiteraard prachtige vocalen. Als dan ook nog het songmateriaal zo goed is – met als hoogtepunt Floating on a Moment – kan geconcludeerd worden: dit verdient de volle mep.’
Fontaines D.C. – Romance
De Ierse postpunkbands zijn al jaren in opmars en dat geldt zeker ook voor het momenteel mateloos populaire Fontaines D.C.. Niet gek dat de AFAS Live dit najaar twee keer stijf was uitverkocht voor de band die in de zomer Romance uitbracht. Recensent Kasper Hermans zegt over het album: ‘Fontaines D.C. slaagt erin om continu wat anders te doen en overstijgt op Romance dan ook ver het postpunkgerne. Van de paniekaanval op Starburster tot een melancholische ballad als Modern World tot een opbeurend Favourite. Fontaines slaagt erin om alles te maken zonder dat iets zich ook maar vervreemd van de band.’
Michael Kiwanuka – Small Changes
Het is inmiddels geen geheim dat als Michael Kiwanuka een album maakt, het er een is die lovende kritieken ontvangt. Met Small Changes heeft de soulzanger dus andermaal een hit te pakken. Die titel past verraderlijk goed bij deze plaat, zo vindt recensent Bram Peper. ‘Zelden een beter voorbeeld gehoord van een artiest die zijn luisteraars small changes belooft op zijn nieuwe album. Dit inderdaad doet, maar waarbij die kleine veranderingen zorgen voor een magistrale toevoeging aan zijn oeuvre. Een plaat waarbij de repeatknop last van werkstress krijgt. Prachtig!’
Taylor Swift – The Tortured Poets Department
Taylor Swift heeft in het verleden nog hoger gestaan met haar uitgebrachte albums. Maar vijfde in de jaarlijst kan je onmogelijk teleurstellend noemen. Sterk is de productie van de Amerikaanse zangeres andermaal, constateert ook recensent Britt Smit. ‘Terwijl alle fans wachtten op de heropnames van Swifts vorige albums, kwam zij ineens met een helemaal nieuwe lp, die ook gelijk aan haar tour werd toegevoegd. Zestien nummers, de deluxe-versie heeft er 31, en elk lied is uniek. Het blijft knap hoe divers de tracks van Swift zijn en hoe zij elke keer weer met wat origineels komt. The Tortured Poets Department heeft het jaar voor fans en voor Swift zelf zeker gemaakt.’
Beyoncé – Renaissance Act II: Cowboy Carter
Van de ene gigant op aarde naar de andere. Beyoncé doet het dit keer ietsje beter met Renaissance Act II: Cowboy Carter. Spotter Koen Verhulst vindt Cowboy Carter van Beyoncé ‘niet alleen een ongelooflijk goed album, waarin country wordt gemixt met andere muziekstijlen zoals blues, opera en r&b. Het is ook een intrigerende les over welke rol de zwarte cultuur en zwarte rechten hebben gespeeld in het ontstaan van muziekstijlen, zoals country, en de Amerikaanse geschiedenis. Beyoncé eist met dit album de aandacht terug naar de roots van deze muziekstijl. Net als hoe ze dat bij RENAISSANCE deed, het eerste hoofdstuk van deze bijna voltooide trilogie.’
The Cure – Songs of a Lost World
Muziek maken is net als fietsen, dat verleer je niet. Goed, dat geldt niet misschien voor iedereen, maar toch wel voor The Cure. Na zestien jaar afwezigheid, wat studioplaten betreft, brachten Robert Smith en de zijnen nog eens een nieuw album uit en dat deed de oude tijden van de befaamde band moeiteloos herleven, zag ook recensent Jacques van der Himst. ‘Songs Of A Last World is de bands meest persoonlijke en indringende plaat geworden, zonder enige muzikale concessie te doen. Nog altijd klinkt de band fris, rauw, punky en Robert Smith is in alle opzichten in bloedvorm.’
Sabrina Carpenter – Short n’ Sweet
Kan je nog doorbreken als je al vijf albums achter je naam hebt? Het lijkt er toch sterk op dat Sabrina Carpenter dat min of meer heeft gedaan met plaat nummer zes, Short n’ Sweet. Spotter Donner Bakker is onder de indruk: ‘2024 was nogal wat voor Sabrina Carpenter. Het jaar aftrappen als voorprogramma voor Taylor Swift, dé zomerhit van dit jaar uitbrengen (Espresso) en niet lang daarna ook nog een nagenoeg perfect popalbum afleveren. Short n’ Sweet bestaat uit twaalf oorwurmen die bijna iedere muziekliefhebber meezingt. Maar bovenal toont Carpenter met haar zesde studioalbum aan dat ze het Disney-imago achter zich weet te laten en doorgroeit naar één van de grootste popsterren op deze aardbol.’
Billie Eilish – Hit Me Hard And Soft
Hoelang blijven we haar leeftijd nog noemen. Billie Eilish was nog altijd slechts 22 jaar toen in mei haar derde album Hit Me Hard And Soft verscheen. En net zoals de twee voorgangers lopen fans en critici weer weg met haar lp. Spotter Nienke Teunissen is een van hen: ‘Het blijft bijzonder hoe deze jonge artiest zichzelf maar blijft vernieuwen. Hit Me Hard And Soft lijkt completer dan al haar andere albums en bewijst maar weer dat zij en haar broer FINNEAS een gouden duo zijn. Een meesterwerkje op alle fronten met dansbare, maar ook gevoelige en intieme nummers.’ Britt Smith denkt er hetzelfde over. ‘Billie Eilish heeft het weer gedaan, nogmaals heeft zij samen met haar broer FINNEAS een kei sterk album gemaakt. Van de teksten die voor veel mensen relatable zijn tot aan de beats, die in je hoofd blijven hangen. We zullen zien hoe zij het album volgend jaar zal vertolken in de Ziggo Dome.’
Bekijk ook onze Top10 van voorgaande jaren
