Oktober was de maand dat, zoals altijd, het Amsterdam Dance Event plaatsvond. Ook was het een maand waarin ervaren rotten en grote namen als The Rolling Stones en Acda en de Munnick nieuwe albums uitbrachten (waarover later meer). Daarnaast kende de(ze) maand ook een opmerkelijk verhaal rond de band easy life welke door vliegmaatschappij easyjet werden gesommeerd hun bandnaam te veranderen (je verzint het niet). Wat er muzikaal gezien allemaal nog meer te beleven viel lees je hieronder.
Track op Repeat
Na ‘RUSH’ een paar maanden op repeat te hebben staan, was ik ondertussen wel al heel benieuwd geworden naar het nieuwe album ‘Something To Give Each Other’ van Troye Sivan. En die viel zeker niet tegen! De single ‘One Of Your Girls’ is toch echt mijn favoriet (en ook die van Troye zelf). Hierin zingt hij over de moeilijkheden in het daten van hetero mannen. ‘Ik zal net zoals een van jouw meisjes zijn’ klinkt misschien heel oppervlakkig, maar de tekst is veel genuanceerder dan dat. Het vocoder-effect in het refrein zorgt ervoor dat Troye als een soort naar liefde verlangende robot klinkt, wat voor een extra laag van de track zorgt. Daarbij vind ik de music video waarin Troye in full drag te zien is ook super gaaf. (Koen Verhulst)
Topalbums
Meerdere albums wisten in oktober een goede indruk achter te laten, toch kan er maar 1 de beste zijn. Deze eer is weggelegd voor een plaat van eigen bodem. Na flink wat jaren weg te zijn geweest kwamen de heren Thomas Acda en Paul de Munnik dit jaar (eindelijk) weer bij elkaar. Dit resulteerde in het maar liefst zes(!) keer uitverkopen van het Ziggo Dome en een geheel nieuwe plaat. Met hun album AEDM wisten de mannen het beste cijfer van de maand binnen te slepen in de vorm van een 9.0. ‘Acht jaar nadat Neerlands meest succesvolle cabaret- en muziekduo Acda en de Munnik uit elkaar ging, brachten de twee eind maart het nieuws naar buiten dat ze weer samen gingen optreden. Diezelfde dag volgde de lancering van hun nieuwe single Morgen Wordt Fantastisch en niet veel later volgde de aankondiging van een nieuw album met de titel AEDM. Dit negende studioalbum is ook meteen hun kortste album, want AEDM duurt krap 35 minuten. Daarmee is dan ook alle kritiek direct benoemd, want verder valt er louter in lovende woorden te praten over AEDM. Naast Morgen Wordt Fantastisch verscheen ook Tussendoor al eerder als single, maar de overige negen liedjes zijn nieuw. Of eigenlijk acht. Elke luisterbeurt levert weer een nieuw tekstpareltje op dat je bij de vorige luisterbeurt over het hoofd had gehoord. Elke luisterbeurt stijgt de verbazing over hoe onvoorstelbaar goed het timbre van de stemmen van Acda en De Munnik samen klinken. Elke luisterbeurt weer nemen Acda en de Munnik je aan de hand op ontdekkingsreis door je persoonlijke herinneringen en weet het duo toch weer een laatje te openen met daarin een gedachte, een geur, een foto, een stem, een iets. Iets dat je weemoedig maakt, melancholiek of gewoonweg gelukkig. En dat in slechts 35 minuten. Wonderbaarlijk knap en tegelijkertijd gewoon Acda en de Munnik zoals altijd.’
Iets minder goed maar toch nog steeds zeer goed is het album van de Black Pumas. De Amerikaanse band uit Austin (Texas), welke nog maar zes jaar bestaat, weet met hun tweede langspeler een zeer verdienstelijke 8.7 binnen te hengelen. ‘Met zijn overweldigende debuut vier jaar geleden, heeft Black Pumas de lat hoog gelegd voor die altijd lastige tweede. Geen wonder dat het ook even duurde, al had dat wellicht ook te maken met hun overvolle tourschema om het succes van Black Pumas live te verzilveren. Al deze ervaring heeft het duo Eric Burton en Adrian Quesada geen kwaad gedaan. Chronicles Of A Diamond klinkt uitgebalanceerd en ook vernieuwend. Hoe makkelijk was het geweest om hun succesvolle retro soul sound te herhalen? Maar de heren kozen voor meer avontuur. De psychedelische soul blijft de kern, maar nu aangevuld met gospel, rock, funk, hiphop en blues. Het levert een verassend spannende plaat op. Chronicles Of A Diamond geeft pas na meerdere draaibeurten haar ware schoonheid prijs. De op het eerste gehoor lekkere en vaak aansprekende nummers krijgen steeds meer diepgang naarmate je ze meer beluistert. Black Pumas heeft een spannende en interessante tweede plaat afgeleverd, terwijl ze makkelijk op de sound van zijn debuut had kunnen teren. Hiermee zetten Burton en Quesada de fans van het eerste uur even op het verkeerde been, maar de muziek en bezielende zang zijn het meer dan waard om er eens goed voor te gaan zitten. Het knappe aan Chronicles Of A Diamond is dat je er intensief van kan genieten, maar ook bij wat minder concentratie het uitermate aangenaam is qua klankkleur, warmte en intensiteit. Er zijn de afgelopen jaren veel nieuwe (retro) soulbands opgestaan, of soms doorgestart. Black Pumas bevindt zich hierbij aan de top. Met zijn ‘moeilijke’ tweede weten ze die plek moeiteloos te consolideren.’
Wie zich ook tevreden mag stellen met eveneens een 8.7 is metalband Body Void. ‘De termen sludge-metal en funeral-doom die vaak op Body Void geplakt worden slaan niet alleen op hoe allesverzengend luid de muziek is, het slaat ook op het tempo waarop gespeeld wordt, namelijk laag. De band hanteert logge bassen, trage drum-mokerslagen en daaroverheen de boosheid en het bijna wanhopige geschreeuw van Willow Ryan. Boosheid over alles wat de wereld lelijk maakt. Industrieën, overheden, tweespalt zaaiende en haatuitdragende groeperingen. Body Void schreeuwt het van zich af en walst er als een bulldozer overheen. Atrocity Machine is nog meer dan zijn voorgangers een soundtrack die elke horrorfilm nóg angstaanjagender zou maken. De elektronische sound die Faughn toevoegt klinkt als een voortrazende bosbrand, en dat past goed bij de boodschap die de band uitdraagt, namelijk dat de wereld letterlijk en figuurlijk in de fik staat, een boodschap die nu helaas nog actueler is dan ooit. De band bevestigd dat hun muziek een uitlaadklep is om het sombere bestaan enigszins aan te kunnen, maar is dat niet minder voor de luisteraar, die na afloop als een aangeslagen bokser in de ringen hangt. Op Atrocity Machine transformeert de band lelijkheid en slechtheid in oorverdovende en hypnotiserende schoonheid.’ Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.’
Wie ook zeker content mogen zijn met hun cijfer zijn de gool old rockers van The Rolling Stones. Met hun nieuwe plaat Hackney Diamonds, het eerste album sinds het overlijden van drummer Charlie Watts, mogen de mannen een 8.5 bijschrijven in hun inmiddels immens grote notitieboek. ‘Hackney Diamonds is een ouderwets goede Stonesplaat. Dit roept onmiddellijk wat ambivalente gevoelens op: moet een nieuwe plaat vernieuwend zijn? In dat geval is Hackney Diamonds niet echt geslaagd. Er staat geen nummer op dat niet past in, of herinnert aan het rijke oeuvre van de band. Weinig nieuws dus. Maar als een plaat je energie, plezier en levenslust dient te brengen, dan hebben de heren Jagger, Richards en Woods een klassealbum neergezet. De rauwe en bronstige zang, de scherpe gitaarriffs en de beukende ritmesectie: het speelplezier spat uit de groeven. Ook producer Andrew Watt verdient een dikke pluim. Als je ruim zestig jaar rockmuziek zo fris en sprankelend uit de speakers kan laten knallen, heb je het begrepen. Hackney Diamonds is óf een perfect slotakkoord van ‘the greatest rock band of all time’, óf de herstart van drie enthousiaste overrijpe pubers met twee gitaren. Mick Jagger vat het in Depending On You krachtig samen: “Now I’m too young for dying and too old to lose.’
Ook de Nederlandse band Darlyn mag zich zeker tevreden stellen met de beoordeling van hun nieuwste creatie. Hun jammer genoeg laatste album weet net als The Stones een 8.5 te scoren. ‘Darlyn geeft na acht jaar de pijp aan Maarten. De band met wortels in zowel Amsterdam als Rotterdam zegt de inspiratie te missen om nieuwe muziek te maken. Echter was dit tijdens de coronapandemie nog niet het geval en daarom is er toch een nieuw album te verwelkomen als slotakkoord: Roll With The Punches. Het afscheidsalbum is een ode aan het avontuur dat de leden van Darlyn samen hebben beleefd, de liefde voor de muziek en de verhalen die nog verteld moeten worden. Een aantal van die verhalen kennen we al wat langer. Zo zag Take Me Home al in 2021 het levenslicht, komen Because of You, Hey Mama Hey en Good Girl uit 2022 en de meest recente track is Night and Day, waarmee Darlyn het album opent. Deze vijf tracks zijn aangevuld met nog een zestal nummers, waarmee de speelduur van Roll With The Punches uitkomt op een kleine 45 minuten. Voor een band die inspiratie zegt te missen, geen verkeerde albumlengte.’
Tot slot wisten Oneothrix Point Never, Within Temptation en Danny Vera de redactie ook nog te bekoren, met een keurige 8.0 als eindresultaat.
Naast al deze recensies zette onze redactie ook nog een aantal platen op een rijtje die jij wellicht toch nog gemist zou kunnen hebben, besteedde redacteur Tom aandacht aan een album welke veel voor hem betekent in de rubriek Plaat Voor Je Kop en interviewde we de uit Niger afkomstige singer-songwriter Bombino.
Weten wat wij in september het beste van het beste vonden? Dat check je via deze link.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
